Depresif Evhanımı...

Bu aralar depresyona girmekle girmemek arasındaki ince çizgide dolanıp duruyorum. Hadi hayırlısı , bakalım atlatabilecek miyim ? Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Hatta bloğa yazmak bile... Hep kötümser kötümser oturuyorum, gözlerim doluyo , evde durmak istemiyorum. Üç gündür bi akşam kayınvalidemde bi akşam annemde dün akşam da dışarda yedik. Yemek bile yapmak istemiyorum durum o kadar vahim yani... Yağmur da cabası ... Ben kapalı havalarda öyle düşük bir enerjiyle dolaşırım ki etrafıma da o kötü havayı taşırım. Yaz çocuğu olmaktan mı kaynaklanıyor bilmiyorum. Böyle havalarda yataktan çıkmak istemiyorum. Benim dedem de böyleydi bak şimdi geldi aklıma. Hava kötüyse çıkmazdı yataktan...

Neyse bugün güzel bir haber aldım. Evi 1 hafta içinde teslim edeceklermiş. Bugün kapılar takılıyormuş. Biz nişanlıyken temel atılmıştı. Evliliğimizin 1 yılı dolmadan yeni evimize geçeceğiz. Şimdiki evimi çok seviyordum ama temizliğinden bıktım. Tam cadde üzerinde oturuyoruz. Yazın balkonda oturup 10 dakikada bir geçen tanıdığa seslenmek , selamlaşmak hoş ama caddenin tozu toprağı bizim evde. 500 metre ileriye taşınacağız ama caddeden 100 metre içeride olduğu için daha sakin olacak yeni evimiz. Amaaan hayırlısı olsun da.. Şimdi de taşıma teşalı başlayacak sonra yerleşme... Üniversitedeyken de sık sık taşınıyordum :) Bir hareket oluyor işte . Öylesine bir iç dökme oldu... Canım sıkkın sebebi yok ... Bu değişiklik iyi gelir umarım...