Taciz...

Acayip duygular içindeyim. İnsan hayatta benim başıma gelmez dememeli.

Benimkiyle her akşam bir saat yürüyoruz. Dün benim buhranlarımdan birine denk geldi ve sevgilime kızdım. 1. etapta ben onun 3-5 adım önünden gidiyordum. Dönüş yolunda o benim önüme geçti. Ben de önden yürümesine içerledim biraz. Yavaş yürümeye başladım.

Bizim yürüyüş yaptığımız saatlerde kardeşim ve arkadaşım da yürüyüş yapıyor. Aklımdan da bir sürü şey geçiriyorum: " Off şimdi başıma bir şey gelse ne yapacak bu adam? Neden böyle önden önden yürüyor dikkafalı ? " Ben bunları düşünürken arkadan birinin yaklaştığını hissettim . Kafamı yan tarafa çevirdim. Duvarda bana doğru eğilerek yaklaşan birinin gölgesini gördüm. "Tamam" dedim. "Kızlar beni korkutacak" diye düşünürken iki elin eşofmanıma sarıldığını ve aşağı çektiğini anladım. Ani bir refleksle elimle eşofmanımı tuttum ve çocuk başarılı olamadı. Çığlık attım ve arkamı döndüm. İşte bu kısım bulanık gözgöze geldik mi yoksa hemen mi arkasını dönüp kaçtı hatırlayamıyorum. Sadece hızlıca koşan kırmızı montlu , siyah şapkalı , 12-13 yaşlarında bir çocuk ve 300 mt ileride bekleyen siyah montlu ve şapkalı birini gördüm. Ağlamaya başladım. Sevgilim de koşarak yanıma geldi. Beni duvarın arkasından önüme çıkıp korkuttular sanmış. Tacize uğradığım yer tenha değildi ve saat de 17.00 civarıydı. Böyle bir his tarif edilemez. Korku, şaşkınlık, güvensizlik... Allah hepinizi bu duyguyu yaşamaktan korusun.